Partykuły

• ī – tak; partykuła twierdząca.
• naᶜam – tak; partykuła twierdząca, bardziej oficjalna, czasami dla emfazy używana w połączeniu z poprzednią: ī naᶜam.
• lā, le – nie (w opozycji do twierdzącego „tak”).
• mū – zaprzeczenie przymiotników, rzeczowników, zaimków, wyrażeń przysłówkowych, liczebników, a także w znaczeniu „czyż nie”, np.: mū inte ǧibt-eh (Czyż nie ty to przyniosłeś?).
• ma, me – zaprzeczenie czasowników i imiesłowów.
• rāḥ – partykuła wprowadzająca czas przyszły.
• da, de – partykuła nadająca znaczenie ciągłości lub powtarzalności.
• ḫel, ḫellī – niech; służy do tworzenia formy rozkazu skierowanego do osoby trzeciej lub pierwszej (odpowiednik literackiego spójnika li). Końcowa spółgłoska formy krótszej ulega asymilacji podobnie jak przedimek, np. ḫen-nittifiq zamiast ḫel-nittifiq – uzgodnijmy.
• bess – tylko.
• yā – – partykuła wołacza (jak w języku literackim).
• ᶜād – partykuła wzmacniająca, np.: ᶜād gul lī (No, powiedzże mi!
• belī – tak; partykuła twierdząca używana zwłaszcza jako odpowiedź przecząca na pytanie lub inne wyrażenie zawierające negację.
• ḫō – chyba, zapewne, pewnie, jak się zdaje; np. ḫō ma ᶜindi-č māniᶜ? (Chyba nie masz nic przeciwko?)
• le- – partykuła emfatyczna używana z zaimkiem sufigowanym 2 os., poprzedzana często przez spójnik we jak le-k, wil-kum itd., np.: le-k šbī-k? (Ejże, co ci jest?).
• yarēt – oby (odpowiednik literackiego yā layta).
• māl, mālt, mālāt – partykuła wyrażająca posiadanie lub szeroko rozumianą przynależność, np.: il-b^yēt māl-he, jej dom, seyyāra mālt-ī – mój samochód, il-muderris māl-hum – ich nauczyciel, iṣ-ṣadīqāt mālāt-ič (mālt-ič) – twoje koleżanki. Końcowa spółgłoska może ulegać asymilacji do następującej po niej spółgłoski podobnie jak przedimek, np. il-mudīr mān-ne – nasz dyrektor.

Spójniki

• ū, wa, we – i, a. Np.: čelib ū bezzūna (Pies i kot), il-muwaẓẓaf we⏝l-mudīr (urzędnik i dyrektor). Po wyrazach kończących się na samogłoskę spójnik ten bardzo często ulega redukcji do w, np.: medrese⏝w⏝rawḍa (Szkoła i przedszkole).
• fa, fe – więc, zatem, toteż, np.: inti naᶜsāne fa-nāmī šweyye – Jesteś śpiąca, więc prześpij się trochę.
• lō – lub, albo, czy, np.: inte lō huwwa (ty albo on), lō abū-k lō umm-ek (Albo twój ojciec albo twoja matka), intū bi⏝l-b^yēt lō bi⏝s-sūg? (Jesteście w domu czy na bazarze?). W zdaniach warunkowych odpowiada polskim spójnikom jeżeli, jeśliby, gdyby (więcej o tym tutaj).
• yā – partykuła wołacza (jak w języku literackim).
• lakin – ale, lecz (jak w języku literackim).
• bess – ale, np.: erīd čāy bess bidūn šeker (Chcę herbatę, ale bez cukru), ledwo co, jak tylko, np.: bess simᶜat⏝il-ḫabar gāmat tibčī (Ledwo co usłyszała wiadomość, rozpłakała się).
• laᶜad – więc, wobec tego, no to, np.: laᶜad l^yēš huwwa ġēr mawǧūd (Więc dlaczego go nie ma?), Intū čam wāḥid laᶜad? (No to ilu was jest?).
• lamma, lemme – kiedy, gdy, skoro.
• min – kiedy, gdy.
• ḥatta – aby, żeby.
• liᵓen – bo, ponieważ, gdyż.
• iḏa – jeśli, jeżeli, kiedy.
• gabulma – zanim.
• baᶜadma – po tym jak.
• yemtema – kiedy tylko.
• šwakitma – synonim jemtema.
• wēnma – gdzie tylko.
• kullma – za każdym razem, gdy.
• awwalma – jak tylko, zaraz jak.
• čenn- – jak gdyby, jakby; łącznie z zaimkiem sufigowanym (čenn-eh, čen-he, čen-hum itd.), np.: čen-he mumaṯṯile masraḥiyye (Jakby była aktorką teatralną).