Inaczej niż w arabszczyźnnie literackiej, orzeczenie czasownikowe w dialekcie irackim stoi z reguły po podmiocie. Chodzi oczywiście o zdania, w których podmiot wyrażony jest wprost, np.: Abū-hum yištuġul bi⏝l-ḫāriǧ – Ich ojciec pracuje za granicą. Podmiot bowiem może być także zawarty w samej tylko formie osobowej czasownika, np.: rāḥaw il-Baġdād – Pojechali do Bagdadu.
Forma czasu teraźniejszego służy w pierwszej kolejności do opisu czynności i zdarzeń stałych lub powtarzających się, jak np.: Karīma tidrus hendese – Karima studiuje inżynierię. Może też wyrażać przyszłość, np.: ᶜugub bāčir ništirī seyyāra ǧdīde – Pojutrze kupujemy nowy samochód.
Forma czasu przeszłego opisuje czynności i wydarzenia, które działy się i dokonały w przeszłości, przy czym to, ile trwały nie odgrywa roli, np.: il-ᶜām riḥnā⏝l-Amrīka ū-giḍyenā hnāke šahrēn – W zeszłym roku pojechaliśmy do Ameryki i spędziliśmy tam dwa miesiące, Abū-ye ǧāb in-nā bezzūne zġīra⏝l-bārḥa – Mój ojciec przyniósł nam wczoraj małego kotka.
Czas przyszły tworzy się przez dodanie przed czasownikiem w czasie teraźniejszym partykuły rāḥ (rzadziej ḥā), np.: rāḥ nirǧaᶜ bi⏝l-lēl – Wrócimy wieczorem, baᶜad isbūᶜ rāḥ yiḫalṣūn⏝il-medrese – Za tydzień skończą szkołę. Zamiast partykuły rāḥ bywa też używana odpowiednia forma osobowa imiesłowu czynnego czaownika rāḥ, od którego, notabene, ta partykuła się wywodzi, np.: ānī rāyiḥ ezūr-kum bāčir – Odwiedzę was jutro, humma rāyḥīn yitġaddūn wiyyā-ne⏝l-yōm – Oni zjedzą z nami dzisiaj obiad.
Aspekt ciągły czasownika, oznaczający czynności trwające nieprzerwanie w danym odcinku czasu, tworzy się przez dodanie partykuły da [de] przed czasownikiem w czasie teraźniejszym, np.: humma⏝mni⏝ṣ-ṣubuḥ de yilaᶜbūn ṭōba – Oni od rana grają w piłkę, iḥne hesse de nišrab gahwa ū-da⏝nsōlif – Teraz pijemy kawę i sobie gadamy. Aspekt ciągły czasowników nieprzechodnich wyrażany jest za pomocą formy imiesłowu czynnego, np.: hiyye hesse nāyme – Ona teraz śpi, ṣār il-hum sāᶜa gāᶜdīn hnā – Już od godziny tutaj siedzą. By wyrazić ciągłość czynności w czasie przeszłym, frazy takie jak wyżej należy poprzedzić odpowiednią formą osobową czaownika čān, np.: humma ṭūl⏝in-nahār čānaw de yilaᶜbūn ṭōba – Cały dzień grali w piłkę, ḏāke⏝l-wakit činne de nišrab gahwa ū-nsōlif – Piliśmy wtedy kawę i gadaliśmy sobie, hiyye čānat nāyme lammā ǧētū – Gdy przyszliście, ona spała.
Aspekt dokonany czasowników przechodnich wyraża się za pomocą imiesłowu czynnego, np.: māklīn hwāye timmen⏝il-yōm – Zjedli dzisiaj dużo ryżu, minū māḫiḏ qalam-ī? – Kto zabrał moje pióro? čem kitāb inte qārī he⏝š-šahar? – Ile książek przeczytałeś w tym miesiącu?
Inne rodzaje czynności:
