Dialekt iracki zawiera wszystkie głoski występujące w języku literackim, ale oprócz tego jeszcze kilka dodatkowych. Są to:

1. Spółgłoski

• p – np. perde – zasłona, kurtyna. Występuje w zapożyczeniach i wymawiana jest podobnie jak w jęz. polskim;
• č – np. čelib – pies. Artykułowana jak polskie cz, tylko bardziej miękko (jak w jęz. angielskim). Powstała w wyniku palatalizacji (zmiękczenia) spółgłoski k, co jednak nie oznacza, że każde k zostało zastąpione przez č. Występuje też w zapożyczeniach z innych języków (np. z perskiego čaraḫ – koło, czy z angielskiego čeyyek – sprawdzać).
• g – np. gumar – księżyc. Wymawiana jak polskie g. Rozwinęła się ze spółgłoski q (ق), jednak zmiana ta nie ma charakteru ogólnego i obejmuje tylko część wyrazów.
• v – np. vīze – wiza. Występuje tylko w zapożyczeniach i wymawiana jest jak polskie w.

W dialekcie irackim zatarła się różnica wymowy spółgłosek oznaczanych w języku literackim znakami ض (ḍ) oraz ظ (ẓ) – obie artykułowane są jako międzyzębowe emfatyczne (faryngalizowane). Z kolei emfatyczne ḷ w przeciwieństwie do języka literackiego nie ogranicza się tylko do imienia boskiego Aḷḷāh (الله) lecz występuje także w kilku innych wyrazach, np. gaḷub – serce.

Spółgłoska lām przedimka, podobnie jak w języku literackim, upodabnia się do bezpośrednio po niej następującej spółgłoski o zębowo-dziąsłowej artykulacji, w tym również do ǧ (np. iǧ-ǧerīde – gazeta) i do č (np. ič-čelib – pies).

2. Samogłoski

a) Samogłoski krótkie:

• a – np. ḫabar – wiadomość;
• e – jako wariant samogłoski a np. weled – chłopiec;
• i – np. ǧilid – skóra;
• u – np. ḫubuz – chleb.

b) Samogłoski długie:

• ā – np. bārid – zimny. W zakończeniach wyrazowych wymawiana jest jako krótka e lub a (w sąsiedztwie spółgłosek gardłowych i emfatycznych). Jeśli jednak bezpośrednio po niej wystąpi sufiks, wówczas artykułowana jest zawsze jako długa. W transkrypcji będzie więc oznaczana konsekwentnie symbolem ā, np. niṭā, ḥičā, bidā.
• ē – a właściwie ^yē, ponieważ artykułowana jest przeważnie jak dyftong zaczynający się od półsamogłoski y i jest pochodną dyftongu ay – np. b^yēt (literackie bayt) – dom;
• ī – np. dīn – religia;
• ū – np. ṭūl – długość;
• ō – najczęściej jest to pochodna dyftongu aw, np. mōt (literackie mawt) – śmierć. Występuje też w zapożyczeniach, np. dōšek – materac.

3. Sylaba i akcent

Struktura sylabiczna jest taka sama jak w języku literackim. Tak też zachowuje się akcent, który pada na sylabę przedostatnią, o ile jest ona długa (CV̄ lub CVC) albo ponaddługa (CV̄C), a w przeciwnym wypadku na trzecią od końca niezależnie od jej długości. Samogłoski w sylabach krótkich (CV) mają tendencję do wypadania w pozycji nieakcetnowanej, np. wāgfīn zamiast wāgifīn – stojący (l.mn.), nādre zamiast nādire – rzadka, eklet zamiast ekelet – zjadła. Niekiedy razem z nieakcentowaną samogłoską wypada jedna z poprzedzających ją spółgłosek, jak np. fawrī zamiast fawwirī – zagotuj (r.ż.), yikemlūn zamiast yikemmilūn – kończą.

4. Zapis

Choć na przestrzeni ostatniego stulecia w dialekcie irackim powstało i spisanych zostało mnóstwo tekstów literackich (sztuk teatralnych, poezji, opowieści ludowych, czy też partii dialogowych w prozie literackiej), to nie doczekał się on jak dotąd ujednoliconego zapisu w alfabecie arabskim, oddającego specyfikę fonetyczną tej mowy. Bardzo często wygląda to tak, jak w poniższym przykładzie:

فد يوم واحد صاحب بيت، عرض بيته للبيع..طبعا البيت جان عبارة عن هيكل بس يعني مامبني بشكل كامل..المهم اتأخرت فترة العرض لمدة سنة.. في السنة الجديدة اجة شخص دك باب البيت وكال ياصاحب البيت اني اشتريت البيت منك واريد اسوي هذا البيت مسجد..شكال صاحب البيت. كال اني انطيك البيت بعد شهر من هسة. بالبداية استغرب المشتري وبعدين اتفقوا على التسليم بعد الشهر..

Jak pokazują wyrazy zaznaczone w tym krótkim tekście kolorem czerwonym, nie użyto nawet oddzielnych liter dla spółgłosek č oraz g, nie mówiąc już o znakach diakrytycznych samogłosek i dyftongów. Zatem poprawne odczytanie tak zapisanych tekstów możliwe jest tylko dla kogoś, kto zna dialekt iracki. W bardziej dokładnych notacjach stosuje się zapożyczoną z perskiego literę ﭺ dla spółgłoski č, literę ﮒ dla spółgłoski g oraz ﭖ dla p.