1. Odmiana tzw. czasowników zdrowych, tzn. o rdzeniach niezawierających spółgłosek słabych („w” oraz „y”), hamzy ani identycznych drugiej i trzeciej spółgłoski rdzennej – na przykładzie kiteb – pisać, ṭilaᶜ – wyjść, ṭubaḫ – gotować oraz terǧem – tłumaczyć:

W większości czasowników o rdzeniach trójspółgłoskowych pierwszą samogłoską tematyczną w formach czasu przeszłego oraz samogłoską prefiksu czasu teraźniejszego jest i. Niekiedy jednak jest to u, np.: burad / yubrud – ochłodzić się, buṣaṭ / yubsuṭ – bić, ṭubaḫ / yuṭbuḫ – gotować, ḍufar / yuḍfur – pleść, zaplatać, ḍubaṭ / yuḍbuṭ – regulować, ustawić, ṣufag / yuṣfug – trzasnąć (np. drzwiami), ṣubar / yuṣbur – być cierpliwym, kubar / yukbur – urosnąć, kumaš / yukmuš – chwycić, muraḍ / yumruḍ – zachorować. Nie jest to przy tym efektem działania jakiejkolwiek reguły. Są też czasowniki, w których funkcjonują oba warianty, jak np. ṭufar / yuṭfur, yiṭfur – skakać, czy ṭilab / yiṭlub, yuṭlub – prosić, żądać.

2. Odmiana pozostałych typów czasowników – na przykładzie: ekel – jeść, wugaf – stanąć, zatrzymać się, degg – stukać, gāl – powiedzieć, ḥičā – mówić, opowiadać:

Tak samo jak ekel odmienia się czasownik aḫaḏ – brać. W obu pierwotna hamza została w formach czasu teraźniejszego zastąpiona długą samogłoską ā. Inaczej niż w czasowniku umar / yuᵓmur – rozkazywać, gdzie hamza w całej odmianie zachowała się.

Z kolei w prefiksach form czasu teraźniejszego czasowników, w których pierwszą spółgłoską rdzenną jest wāw pojawia się regularnie długa samogłoska ō, np.: wugaᶜ / yōgaᶜ – spadać, wuṣal / yōsal – przybyć, dotrzeć, wuṣaf / yōṣif – opisać, wuzan / yōzin – ważyć.

W czasie przeszłym odmiana czasowników o identycznej drugiej i trzeciej spółgłosce rdzennej, jak degg, upodobniła się zupełnie do odmiany czasowników, w których trzecią spółgłoską rdzenną jest yāᵓ, co pokazuje Tabela 7. To samo dotyczy tych czasowników, w których ostatnią rdzenną spółgłoską jest wāw, np.: riǧā / riǧēt – prosić, diᶜā / diᶜēt – zaprosić, niǧā / niǧēt – uratować się, nimā / nim^yēt – rozwinąć się. W tym przypadku takie ujednolicenie rozciąga się również na odmianę w czasie teraźniejszym. Stąd odpowiednio: yirǧī, yidᶜī, yinǧā, yinmā, choć można również usłyszeć warianty yirǧū czy yidᶜū.

Z podobnym wariantem jak yiglūn w liczbie mnogiej 3 os. r.m. mamy do czynienia w przypadku czasownika rād – chcieć, gdzie obok formy yirīdūn występuje też wariant yirdūn, który w pewnych wyrażeniach ulega dodatkowemu skróceniu, np.: ard⏝aṭlaᶜ obok erīd aṭlaᶜ – chcę wyjść.

Osobnej uwagi wymaga czasownik iǧe (ǧā) – przychodzić. Odmienia się co prawda dokładnie według schematu reprezentowanego przez czasownik ḥičā w Tabeli 49, odróżnia go jednak wielość wariantów w czasie przeszłym.