1) Partykuły pisane łącznie:

أَ (ᵓa) – czy (partykuła pytajna stosowana przeważnie z pytaniami zawierającymi negację lub niepewność),

لـَ (la) – partykuła afirmatywna stosowana w celu podkreślenia lub zapewnienia o czymś,

سـَ (sa) – partykuła wprowadzająca czas przyszły;

2) Partykuły pisane rozłącznie:

هَلْ (hal) – czy (partykuła pytajna).

لا (lā) – nie (używana samodzielnie lub dla zaprzeczenia czasu teraźniejszego i trybu rozkazującego).

سَوْفَ (sawfa) – wprowadza czas przyszły.

نَعَمْ (naᶜam) – tak (partykuła twierdząca).

أَجَلْ (ᵓaǧal) – tak (z pewnością), o tak.

لَمْ (lam) – wprowadza formę trybu ściętego wyrażającą zaprzeczoną przeszłość.

لَنْ (lan) – wymaga po sobie formy trybu łączącego dla wyrażania zaprzeczenia przyszłości.

إِنَّ (ᵓinna) – partykuła afirmatywna używana w celu potwierdzenia lub podkreślenia, stawiana na samym początku zdania (w tłumaczeniu na polski z reguły pomijana). Wymaga biernika podmiotu i stosowana jest w zdaniach nominalnych albo w zdaniach z orzeczeniem czasownikowym o szyku odwróconym, gdzie podmiot poprzedza orzeczenie.

ما (mā) – partykuła przecząca stosowana z formą czasu przeszłego.

يا (yā), أَيُّها (ᵓayyuhā) – partykuły wołacza.

إِيّا (ᵓiyyā) – partykuła mająca zastosowanie wtedy, gdy zaimka sufigowanego w funkcji dopełnienia nie można dołączyć bezpośrednio do czasownika lub imiesłowu, np.: أَعْطاني إِيّاهُ (ᵓaᶜṭā-nī ᵓiyyā-hu – dał mi go), مُخاطِباً إِيّاهُمْ (muḫāṭiban ᵓiyyā-hum – mówiąc do nich).

كَلّا (kallā) – nie (z pwnością nie), wcale nie.

إلّا (ᵓillā) – partykuła wykluczająca.

قَدْ (qad) – z formą czasu przeszłego podkreśla dokonaność lub zaprzeszłość, natomiast użyta z czasem teraźniejszym wprowadza znaczenie prawdopodobieństwa lub możliwości.

قَطُّ (qaṭṭ^u) – z formą czasu przeszłego lub z zaprzeczonym trybem ściętym wyrażającym przeszłość oznacza nigdy lub kiedykolwiek.

فَقَطْ (faqaṭ) – tylko.

إِذَن pisane też إِذاً (ᵓiḏan) – więc, tak więc.

بَلى (balā) – tak (w odpowiedzi na pytanie przeczące).