Arabski czasownik odmienia się przez czasy, osoby, liczby, rodzaje, tryby i strony. Istnieją dwa typy koniugacji:

• sufiksalna – odnosząca się głównie do czynności dokonanych i przeszłych, którą w dalszej części dla uproszczenia nazywać będziemy czasem przeszłym,
• sufiksalno-prefiksalna – odnosząca się do czynności niedokonanych, którą nazywać będziemy czasem teraźniejszym.

Pod względem formy wyróżnia się tematy podstawowe, tj. takie, których formy fleksyjne oparte są na sekwencji trzech lub czterech spółgłosek rdzennych wyrażającej ogólny sens danego czasownika oraz tematy derywowane, rozbudowane za pomocą odpowiednich afiksów i modyfikacji układu samogłosek.

Czasowniki, w których jedną z trzech spółgłosek rdzennych jest w (و) lub y (ي) określa się mianem „słabych” lub „ułomnych” w przeciwieństwie do pozostałych zwanych „zdrowymi”.

Najprostszą pod względem budowy jest forma 3 os. r.m. l.p. czasu przeszłego, np. كَتَبَ (kataba – napisał), فَهِمَ (fahima – zrozumiał), بَعُدَ (baᶜuda – oddalił się), جَلَسَ (ǧalasa – usiadł), تَرْجَمَ (tarǧama – przetłumaczył). Z tego powodu przyjęło się traktować ją jako postać słownikową czasownika, podobnie jak bezokolicznik w języku polskim.