Określoność

Rzeczowniki, przymiotniki i liczebniki mogą mieć formę nieokreśloną lub określoną jak w następującym przykładzie:

بَيْتٌ (bayt^un) – jakiś dom, jeden z domów.

اَلْبَيْتُ (al-bayt^u) – dom znany lub wcześniej wspomniany.

Nieokreśloność nie ma właściwie specjalnego znacznika. W teorii jest nim sufiks -n (transkrybowany tu w indeksie górnym), jednak istnieje mnóstwo rzeczowników i przymiotników oraz ich form gramatycznych, które choć nieokreślone, pozbawione są tego sufiksu. W praktyce znacznik nieokreśloności jest prawie całkowicie pomijany zarówno w mowie jak i w piśmie za wyjątkiem tekstów religijnych oraz recytowanych tekstów literackich (w tym zwłaszcza poetyckich) a także tekstów wygłaszanych oficjalnie lub odczytywanych np. przez lektorów w środkach masowego przekazu. Do pewnego stopnia wyjątkiem jest biernik, o czym będzie niżej przy okazji omawiania przypadków gramatycznych. Można więc pokusić się o stwierdzenie, że gramatycznym wyznacznikiem nieokreśloności pojedynczego rzeczownika pospolitego jest po prostu brak przedimka.

Gramatycznym znacznikiem określoności jest pisany łącznie z wyrazem określanym przedimek الـ (al-). Zasadniczym jego elementem jest spółgłoska (l), zapisywana literą lam (ل). Tylko wtedy, gdy dany wyraz rozpoczyna wypowiedź, określający go przedimek wymawiany jest jako ᵓal, tzn.: zwarcie krtaniowe (hamza) + a + l. Jeśli natomiast określony przedimkiem rzeczownik poprzedzony jest wyrazem kończącym się na samogłoskę, wówczas samogłoska ta staje się łącznikiem pomiędzy oboma wyrazami. Stąd np.: wyrażenia في البيت (w domu) czy إلى المكتب (do biura) wymawia się jak fī l-bayt i ᵓilā l-maktab a nie fī ᵓal-bayt i ᵓilā ᵓal-maktab. Nie oznacza to, że ta druga wymowa jest poważnym błędem językowym – zdarza się na przykład w momencie zastanawiania się lub chwilowego niezdecydowania: fī... ᵓal-bayt. W przedimku hamzy obligatoryjnie nie pisze się.

W połączeniu z wyrazami zaczynającymi się od spółgłosek o podobnej, zębowo-dziąsłowej artykulacji, tj.: ت (t), ث (ṯ), د (d), ذ (ḏ), ر (r), ز (z), س (s), ش (š), ص (ṣ), ض (ḍ), ط (ṭ), ظ (ẓ), ن (n) spółgłoska l przedimka upodabnia się do nich całkowicie. Efektem tego jest podwojona wymowa tych spółgłosek, stąd np.:

التِلْميذُ (at-tilmīḏ^u) – uczeń,

الثَمَنُ (aṯ-ṯaman^u) – cena,

الدَمُ (ad-dam^u) – krew,

الذَهَبُ (aḏ-ḏahab^u) – złoto,

الرَقْصُ (ar-raqṣ^u) - taniec,

الزَميلُ (az-zamīl^u) – kolega,

السَبَبُ (as-sabab^u) – przyczyna,

الشَمْسُ (aš-šams^u) – Słońce,

الصَباحُ (aṣ-ṣabāḥ^u) – poranek,

الضَمانُ (aḍ-ḍamān^u) – gwarancja,

الطَريقُ (aṭ-ṭarīq^u) – droga,

الظَهْرُ (aẓ-ẓahr^u) – plecy,

النَجاحُ (an-naǧāḥ^u) – sukces,

Imiona oraz nazwy własne są z natury swojej określone. Najczęściej nie przyjmują one przedimka, jak np.: مَرْيَمُ (Maryam^u), أَحْمَدُ (ᵓAḥmad^u), مِصْرُ (Miṣr^u – Egipt), دِمَشْقٌ (Dimašq^u – Damaszek), بَغْدادُ (Baġdād^u – Bagdad). Jest jednak dość spora liczba tego typu rzeczowników, w których przedimek występuje, jak np.: البَصْرةُ (Al-Baṣra^tu – Basra), الأُرْدُنُّ (Al-ᵓUrdunn^u – Jordania), الجَزائِرُ (Al-Ǧazāᵓir^u – Algieria), اليابانُ (Al-Yābān^u – Japonia), الصِينُ (Aṣ-Ṣīn^u) – Chiny,النَمْسا (An-Namsā – Austria) itd.